De Nationale Dodenherdenking en het vieren van de Vrijheid wordt dit jaar anders, maar gaat door. Elk jaar herdenken we op Nationale Herdenkingsdag de Nederlandse slachtoffers die sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. Omdat we nu niet samen kunnen komen bij het monument om de oorlogsslachtoffers te herdenken, geven we er een andere invulling aan. Ook de viering van 75 jaar in Vrijheid is aangepast.
Hieronder lees je het aangepaste programma
Vereniging voor Plaatselijk Belang Raerd
Rozen leggen
We willen graag dat de dorpsbewoners op hun eigen manier kunnen herdenken. Daarom is er de gelegenheid om op 4 mei vanaf 18.30 uur een roos neer te leggen bij het monument. De rozen staan klaar, om door u, op een eigen gekozen tijdstip te worden neergelegd met in achtneming van de 1,5 meter afstand.
Programma 4 mei
Zonsopgang – zonsondergang
Deze dag hangen we de vlaggen halfstok als blijk van eerbied en respect voor de doden. De vlag die gebruikt wordt is de Nederlandse driekleur zonder wimpel.
18.00 uur – 18.10 uur
Kranslegging bij het monument door 2 leden van Plaatselijk Belang
19.45 uur – 20.00 uur
Willem Hansma luidt elke minuut eenmaal de kerkklok
20.00 uur – 20.02 uur
Twee minuten stilte om te herdenken
20.02 uur – 20.15 uur
Luiden van de grote klok in de Laurentiuskerk
Toespraak Sieger L. van der Zwaag
Woorden bij de dodenherdenking 4 mei 2020 Raerd.
‘Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt’.
Met deze pakkende zin begint het boek Bezonken Rood van de schrijver Jeroen Brouwers. Uitgegeven in het jaar 1981.
Een autobiografisch verhaal over hoe hij met zijn soms blije kleine kinderogen – hij was vier/vijf jaar oud – onmenselijke wreedheden waarnam. Hij zat namelijk enige jaren met zijn moeder en zusje gevangen in het Japanse concentratiekamp Tjideng.
Een stadsdeel van het voormalig Batavia, Indonesië nu Jakarta, hoofdstad van Indonesië.
Toen ik het las werd ik meteen gegrepen. Zo sterk dat ik haar sedertdien in mijn leven tot motto heb verheven . Een Leitmotiv heet dat met duur woord.
Mooi, jazeker maar tegelijk erg moeilijk. Voornemens hebben is één ding maar er naar leven…….
In de barre tijden anno nu kan men er zijn voordeel mee doen. Mits niet al te letterlijk opgevat.
Want Anderhalve meter moeten we zo mogelijk uit elkaar blijven. Anderhalve meter afstand maakt aanraken tot een moeilijke en op z´n zachtst gezegd, afstandelijke opgave.
Terwijl er nu juist behoefte is aan een aai over de bol, een streling op wang en hand of bij verdriet en bang zijn, een arm om de schouders geslagen of gewoon een stevige handdruk. Fijn dat je er bent……dat gevoel….
Waar we contacten tot een minimum proberen te beperken en met een goede reden – dat vermaledijde coronavirus – groeit de behoefte aan aanraking en bescherming haast net zo explosief als de verspreiding van dat virus.
Herdenken is een gezamenlijke daad. Een zonder spreken weten van het waarom. Van stil zijn en een beetje bedroefd. In de schaduw van hen die het leven lieten voor onze vrijheid. Dat raakt ons in de kern van ons menszijn. Een met elkaar begaan zijn. Een troostende aanwezigheid voelen in de gezamenlijke stilte.
Klinkt zwaar en dat is juist want het is zwaar. Daarom wil ik gedachtig het motto Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt in figuurlijke zin een hart onder ieders riem steken.
Laten we elkaar een steun in de rug zijn.
Laten we bij het versterven van de acht uur klok een kaars aansteken.
Symbool voor ons aller verbondenheid.
Een wij gedenken.
Die anderhalve meter overbruggen we zo met gemak.
Ik voel het !!
Ik weet het zeker !!
Het raakt me……..besta ik nu ?
Sieger L. van der Zwaag 1 mei 2020
